26 januari was het een jaar geleden sinds het tussenvonnis waarin het Internationaal gerechtshof uitsprak dat de zionistische entiteit ‘mogelijk’ genocide pleegt in Palestina. Sindsdien zijn er arrestatiebevelen uitgevaardigd voor Yoav Gallant en Benjamin Netanyahu, maar staten weigeren het op te volgen. Op 25 januari organiseerden Samidoun, ROOD en lokale Palestinagroepen daarom een demonstratie in Den Haag.
Zo’n honderdvijftig mensen verzamelen zich op een drassig malieveld met vlaggen en spandoeken rondom een podium. Onder andere ‘Support the resistance’ en ‘intifada, intifada, Palestina vrij’ zijn te lezen, en vooraan staan kameraden met een grote banner met de tekst ‘Workers and oppressed peoples of the world, unite!’ Er worden flyers uitgedeeld over welke dadels te kopen en welke niet, en ook flyers over steun voor het Palestijnse verzet worden aan omstanders gegeven. De sfeer is overduidelijk strijdbaar, en de steun voor het Palestijnse verzet is te voelen.
Dat geluid is nodig, want de weg van het internationaal recht is nutteloos gebleken. Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) heeft in een zaak die gestart is door Zuid-Afrika meerdere vonnissen uitgesproken, maar dat heeft nog tot niets geleid. De uitspraken van het ICJ worden zonder mitsen en maren opgevolgd als het een leider in het mondiale zuiden betreft, maar als het over een ‘bondgenoot van het westen’ gaat besluiten alle landen dat internationaal recht eerder een internationale suggestie is. Aimane, spreker namens ROOD en De Socialisten: ‘Er wordt bewust met twee maten gemeten. Deze hypocrysie is open en bloot te zien.’
Op de demonstratie staat het Palestijns verzet daarom centraal. Tijdens de laatste speech, gegeven door Yasmin van Samidoun, komt dit het sterkst naar voren. Zij vertelt over het Palestijnse verzet, en hoe zij voor de gevangenenruil van 19 februari hebben gezorgd. ‘Het Zionistische regime heeft gefaald. Ze probeerden het Palestijnse volk te breken, maar het Palestijnse volk blijft staan’, stelt ze vanaf het Podium. Ze sluit haar speech af met een bericht van een van haar vrienden die de 19e vrij kwam. ‘Solidair zijn met Gaza, betekent solidair zijn met de hele wereld’, luidde een enkele zin uit het bericht.
Beweging
Het aantal demonstrerende mensen is vandaag niet zo groot als een jaar geleden. Mensen krijgen burn-outs, worden gedesillusioneerd, of worden opgeslokt door andere bezigheden. Wellicht zijn sommigen ook afgeschrikt door de politie. Met de gigantische aanwezigheid van blauw op de demonstratie, is dat ook te begrijpen. De politie besloot namelijk met man en macht uit te rukken. Rondom de honderdvijftig mensen op het Malieveld staan negen normale politiebussen, en twee paardentrailers. Naast een hoop reguliere agenten zijn er ongeveer acht agenten te paard aanwezig, en daarnaast ongeveer een dozijn agenten op de fiets. Vermoedelijk is dit omdat Samidoun aanwezig is, een organisatie voor solidariteit met Palestijnse gevangenen. In Duitsland is deze organisatie al verboden en ook het Nederlandse kabinet wil deze organisatie verbieden.
Wat misschien nog wel het opmerkelijkst is, is de politie-aanwezigheid tijdens de mars naar het ICJ. Terwijl de demonstranten lopen worden ze namelijk aan beide kanten geflankeerd door rijen politie, met ongeveer elke twee meter een agent. Deze hebben niet alleen allemaal schouder- en borstbescherming aan, ze hebben ook allemaal de zogenaamde ‘lange lat’ mee: de langere variant van het baton, waarmee ze extra hard kunnen slaan. Dit, gecombineerd met de twee bussen die ervoor, en zeven bussen die achter de demonstratie rijden, wekt de indruk dat de politie uit is op een middagje vreedzame demonstranten slaan.
Onverbitterd door
Het houdt de demonstranten echter niet tegen. Zo ook Hamza niet. Hij komt uit Egypte en is al sinds zijn negende actief in de Palestijnse beweging. ‘Tijdens onze revolutie in Egypte was politiegeweld veel erger’, grapt hij. ‘Het is nog steeds intimiderend, maar zolang ze niemand aanraken is er niks aan de hand.’ Azaleya is echter wel verbaasd. ‘Ik heb dit soort politieopkomst nog nooit gezien’, vertelt ze. ‘Misschien verwachten ze een tegenreactie.’
Waarom ze toch blijft strijden? ‘We moeten mensen blijven informeren’, antwoordt ze. ‘Nederland stuurt wapens naar Israël, en dat vind ik heel erg.’ Ook Hamza blijft onverschrokken op komen dagen. ‘Het midden-oosten kan niet genezen worden zolang Israël bestaat’, vertelt hij. ‘Ze steunen tirannen. Er zijn geen twee staten, er is één staat. Dat is Palestina.’
Ook Yvonne schrikt niet voor de lange arm van de staat. ‘We kunnen niet opgeven’, stelt zij. Ze is al decennialang actief in de beweging en heeft alle pieken en dalen meegemaakt. De onderdrukking door “Israël” bewoog haar om actief te worden. ‘Dit is al jaren hetzelfde’, vertelt ze. ‘Maar actievoeren houdt me in leven. Het is kut, maar de strijd voor een betere wereld houdt me gaande.’ Haar einddoel? ‘We hebben een multiculturele staat nodig, waar iedereen gelijk is. “Israël” is onderdrukkend en gewelddadig.’
De mars eindigt bij het vredespaleis. Daar werd een jaar voor de demonstratie het tussenvonnis uitgesproken. Yasmin van Samidoun spreekt de menigte toe. ‘Dit gebouw brengt geen gerechtigheid. Wij staan hier om te beloven dat de Israëlische criminelen ooit terechtgesteld zullen worden, en als het niet door het ICJ is, dan zal het door het Palestijnse volk zijn. No justice, no peace!’
