In 2023 ging de Noorse organisatie Rode Jeugd (RU) door een conflict met hun moederpartij. In dit artikel legt een van de huidige bestuursleden de tijdlijn van het conflict uit, inclusief de ideologische en strategische overwegingen van de organisatie.
De jaren 60’ was een interessante periode in Noorse politiek. De radicalisering van linkse jeugd, die tegen de Vietnamoorlog waren en werden geïnspireerd door de vooruitgang in China, beïnvloedde zelfs de jongerenvereniging van de Noorse Arbeiderspartij (de grootste sociaaldemocratische partij van Noorwegen, red.). In deze periode werd de Rode Jeugd opgericht, alhoewel het toen nog een andere naam en moederpartij had. Deze organisatie, die de Socialistische Jongerenliga heette en gelieerd was aan de Socialistische Volkspartij, bestond slechts tien jaar. In 1966, drie jaar na oprichting, ontstond er namelijk een radicale oppositie, geïnspireerd door Mao Zedong. Een jaar later kreeg deze groep een meerderheid, en in 1969 splitsen zij zich af van de Socialistische Volkspartij. Ze veranderden hetzelfde jaar hun naam in de Socialistische Jongerenliga (marxistisch-leninistisch). Toen de Communistische Arbeiderspartij (marxistisch-leninistisch) door de Socialistische Jongerenliga (marxistisch-leninistisch) in 1973 werd opgericht, werd de naam van de Socialistische Jongerenliga voor de laatste keer veranderd naar de Rode Jeugd. Vele jaren later werden in 2007 de moederpartijen van de Rode Jeugd samengevoegd om een nieuwe partij te vormen: de Rode Partij.
Onze drie leidende ideologieën zijn communisme, feminisme en anti-racisme. Vandaag de dag focussen we ons vooral op anti-imperialistisch activisme, scholing van onze leden, het versterken en veranderen van onze organisatie, het beïnvloeden van discussies in onze moederpartij, en doen we mee aan relevante politieke gesprekken in de mainstream. Gedurende verkiezingsjaren stoppen we tevens veel energie in onze campagne rondom schoolverkiezingen en helpen we onze lokale afdelingen intensief.
Net als alle andere jongerenorganisaties in Noorwegen hebben we sinds de pandemie last van een daling in ledenactiviteit en -aantallen. Dit, gecombineerd met disfunctionele besturen die constant conflict hadden en duidelijkere ideologische verschillen tussen de leden, maakten de weg vrij voor een twee jaar lang durende periode van intern conflict en bureaucratische strijd, eindigend met een nationaal congres dat landelijke media-aandacht trok.
Stilte voor de storm
Het jaar is 2022 en de pandemie heeft grote gaten geslagen in de betrokkenheid van de jeugd. De Rode Jeugd verkeert in limbo terwijl er binnenkort een nationaal congres is. Het bestuur is disfunctioneel en kampt met burn-outs, en veel haar leden willen na hun termijn van twee jaar niet nogmaals kandidaat staan. De voorzitter wilde echter wel door, maar met een kleiner bestuur: van dertien naar zeven bestuursleden. ‘Teveel kapiteins op een schip’, was haar mening, waarbij ze naar de negatieve ervaringen van het aftredende bestuur wees. Dat bestuur kampte met vele ongelukkigheden: de pandemie, lockdown, daling in ledenactiviteit, twee bestuursleden die weggingen gedurende hun termijn, en een algemeen secretaris met een lange pauze wegens ziekte. Uiteraard was het daardoor soms lastig om alle verantwoordelijkheden na te komen. Een nieuw, kleiner, maar zeer gemotiveerd en ervaren bestuur van zeven mensen was de voorgestelde oplossing. Na een aantal amendementen werden het negen mensen.
Het nieuwe bestuur was echter niet opgewassen tegen de uitdagingen waarmee de Rode Jeugd geconfronteerd werd. We bevonden ons in een periode van stagnatie. Hoe kon een kleiner bestuur, dat hetzelfde pad volgde als de vorige besturen, dit oplossen? Ondanks dat intern revolutionaire retoriek gebruikt werd, propageerde we extern dezelfde reformistische politiek als onze moederpartij. Ontevredenheid groeide onder de leden. Een voorstel om het verbod op facties op te heffen kreeg een meerderheid, ondanks de intense tegenlobby van prominente partijleden, maar niet de tweederdemeerderheid die nodig was. Het nieuwe negenkoppige bestuur, bestempeld met de moedervlekken van het oude systeem vanuit wiens baarmoeder ze tevoorschijn kwam, zou een hobbelige start krijgen, want het interne conflict was al begonnen.
De twee nieuwe vicevoorzitters stonden meteen niet op goede voet en spraken niet met elkaar. Smith-Sivertsen had al een bestuursperiode achter de rug en zocht herverkiezing, en stelde voor om een tweede, maar gelijke, vicevoorzitter te worden. Bouzakraft had nog nooit een bestuursperiode gehad, maar verving uiteindelijk de origineel voorgestelde, niet erg populaire, vicevoorzitter. Combineer dat met het feit dat Smith-Sivertsen de beste vriend en kamergenoot was van de voorgestelde en vervangen vicevoorzitter, en het feit dat Bouzakraft een relatie had met een ander bestuurslid binnen een klein, negenkoppig bestuur, en je hebt de juiste voorwaarden voor nog een compleet disfunctioneel bestuur. En wat wordt door jaren van stagnatie en een disfunctioneel bestuur gecultiveerd? Oppositie.
De oppositie was niet eens de druppel die de emmer liet overlopen. Het bestuur van 2022 was in staat om volledig in te storten na het aftreden van Bouzakraft, twee bestuursleden die inactief werden door drama en pesterij, en het aftreden van de secretaris-generaal door een burn-out en een slecht behandelde zaak van seksueel overschrijdend gedrag. Dit gebeurde in minder dan een jaar. Wat over was van het bestuur lukte het om een voorstel in te dienen voor een nieuw congres. Het enige wat daarvoor nodig was, was de instemming van tweederde van de lokale groepen met het voorstel, wat ze snel deden. Het was tijd om met z’n allen samen te komen en de Rode Jeugd te redden. Maar de oppositie was niet onopgemerkt gebleven. Factionalisme woekerde, zelfs met het verbod nog op zijn plaats! De Rode Jeugd lag aan de beademing, de factionalisten waren een gevaar voor zichzelf.
Deze gedachtegang was erg vastgegroeid in de leiding, en rechtvaardigde het gebruik van de partijstructuren om bureaucratische repressie tegen de oppositie te voeren. In het begin was het subtiel. Leden loyaal aan de politieke en ideologische lijn van het leiderschap werden geprioriteerd en bevoorrecht in voorstellen voor nieuwe commissies en andere partijorganen. Onenigheid met de partijlijn was onwelkom en belangrijke discussies werden ontweken en onderdrukt. Dit was niet iets compleet nieuws. Bestuursleden hadden hiervoor ook ‘vrijheden’ genomen, maar nu was het duidelijker. Ondanks het feit dat die geen actief lid was van de de afdeling in Oslo, daagde een nieuw aangevulde vicevoorzitter, samen met andere bestuursleden, op bij de voorbereidende vergadering voor het nationale congres van 2023 van Oslo’s Rode Jeugd, en dreigde met buitensluiting van het congres voor de aanwezige leden.
Terwijl het nationale congres van 2023 was bedoeld om de organisatie te helen en de partij op een nieuwe koers te stellen waar we ons allemaal achter konden scharen, lagen er belangrijke, verdeeldheidzaaiende kwesties onder de oppervlakte die moesten worden opgelost. Opnieuw dreigde het verbod op factionalisme te worden opgeheven. Ook was er de vraag over steun voor wapenleveranties aan Oekraïne. De Rode Partij, onze moederpartij, had zojuist hun eigen nationale congres gehad, waar een meerderheid stemde voor wapenleveranties, na een campagne van het leiderschap die lobbyde bij Rode Partijleden. Een mediacampagne waar de leider van de Rode Jeugd zich bij aansloot, wat resulteerde in een formele waarschuwing van de nationale raad voor het breken van democratisch centralisme. Het bestuur was overweldigend voor wapenleveranties, de meerderheid van de leden waren tegen. In de tijd voor het nationale congres, gebeurden er achter de schermen dingen. Een paar weken voor het congres plaats zou vinden, en lang na de deadline voor kandidaten om zich te kandideren, werd de leider van het verkiezingscommissie ingelicht door de leider dat ze niet voor herverkiezing zou staan. In plaats daarvan betuigde ze steun voor Smith-Sivertsen als nieuwe leider. Dit resulteerde in dat het verkiezingscommissie hun voorstel voor een nieuw bestuur aankondigde, met Smith-Sivertsen als nieuwe leider.
Een schone lei
Het nationale congres van 2023 was een hap frisse lucht. Het verbod op factionalisme was opgeheven, vervangen door een vaag verbod op entrisme, een nieuw bestuur was verkozen en een meerderheid stemde tegen wapenleveringen aan Oekraïne. Het bestuur was niet langer een wapen gehanteerd door één vleugel van de partij, nu meer representatief voor de gehele organisatie. De nieuw verkozen linkse bestuursleden, met nieuwe bestuurstaken, stonden klaar om samen te werken met de rechtse bureaucraten. De nieuwe leider was tegen wapenleveringen, en had in vergelijking met vorige leiders betere, marxistische politiek. In ieder geval op het eerste gezicht.
Na het nationale congres van 2023 was de hele Rode Jeugd bezig met de schoolverkiezingen. Een nepverkiezing waar alle middelbare scholieren in mogen stemmen, en waar elke school een debat heeft tussen vertegenwoordigers van de relevante jeugdpartijen. Dit is waar we tijdens verkiezingsjaren het meeste mee bezig zijn.
De verkiezing eindigde niet goed voor ons. Ondanks dat de vrede meestal was bewaard tijdens de zomer, leidde de verkiezingsresultaten, in combinatie met andere twijfelachtige besluiten van ‘het kantoor’ – een onofficieel orgaan in het bestuur bestaande uit bestuursleden in dienst van de partij – tot een nieuwe periode van bureaucratische strijd. Het was tijd voor georganiseerd factionalisme.
Marxistisch Platform, een ‘intern netwerk’ binnen Rode Jeugd, werd opgezet in oktober van 2023. Ik werd verkozen tot secretaris tijdens onze eerste algemene vergadering. Het punt van de factie was om oppositie te organiseren, een forum voor belangrijke discussie te creëren en om de grassroots te versterken door studiegroepen te houden over marxistische theorie. Door het gebrek aan statuten die reguleerden wat interne netwerken wel en niet mochten doen, waren we aan het experimenteren met hoe we onszelf organiseren. Moeten we onze eigen democratisch centralisme hanteren, binnen het netwerk? Is het toegestaan voor bestuursleden om lid te worden en stemrecht te hebben? Is het toegestaan om een vorm van lidmaatschap te hanteren, zodat niet-leden geen invloed hebben op onze activiteiten? We wisten het niet.
Een ding dat duidelijk gereguleerd was, was transparantheid. Notulen van de netwerkvergadering moesten beschikbaar zijn voor alle leden van Rode Jeugd en alle Rode Jeugd leden mochten meedoen. We hadden hier geen problemen mee en hielden ons er graag aan. Het gebrek aan transparantie was de reden dat we überhaupt een factie opgezet hadden. Maar het duurde niet lang voordat het controlecommissie, een orgaan verkozen door het nationale congres om de statuten te interpreteren wanneer er een meningsverschil over de statuten was, om tot een besluit te komen en strikt te reguleren wat netwerken wel en niet mochten doen. Netwerken moesten even open zijn voor alle leden en mochten niet hun eigen beslissingen nemen of functioneren als informele organen binnen de organisatie. Tot groot ongenoegen van de bureaucraten, die niet wilden dat de linkse bestuursleden mochten deelnemen aan netwerkactiviteiten.
Dit besluit leidde tot een herstructurering van het netwerk. Netwerkactiviteit bestond vanaf toen alleen uit het houden van studiegroepen, het maken van een studieplan en het faciliteren van belangrijke discussies. Andere activiteiten, zoals het opzetten van stemblokken voor nationale congressen en het hebben van onze eigen informele organisatie en interne regels was verboden. We waren nu veel gelimiteerder in wat we konden doen, maar we konden nog wel een marxistische oppositie vormen en partijleden opleiden. Nadat we ons bij de beslissing van de commissie hadden neergelegd, dachten we dat de zaken geregeld waren. De leider van de controlecommissie had verder gezegd dat het netwerk er ‘goed uitzag’. We moesten onszelf alleen een beetje beperken.
Ondertussen maakte het bestuur een periode van hevige interne strijd door. De in het begin constructieve relatie tussen de twee vleugels was afgebroken na de slechte verkiezingsresultaten. Een seksuele intimidatiezaak, binnen het bestuur, werd afgehandeld, maar slecht. De rechterflank brak af na het opstappen van de secretaris-generaal en de tweede vicevoorzitter vanwege het lekken naar de algemene leden van de aantijgingen tegen hen. De overgebleven vicevoorzitter, die gesteund was door de linkerflank en die zich verraden voelde door de rest van van de rechterflank, werd disloyaal. Wat voorheen een gebalanceerd bestuur was, was nu een bestuur met een linkse meerderheid. Drastische maatregelen moesten worden getroffen, en snel. Het nationale congres van 2023 was buitengewoon. Een nieuw nationaal congres kwam er volgend jaar aan, en de leider van Rode Jeugd zou niet van de troon gestoten worden. Haar promotie was nog niet eens een jaar geleden.
De zuivering
Een geheime vergadering werd op 21 december 2023 gehouden. Bij deze vergadering aanwezig waren de leider van de Rode Jeugd, de leider van de controlecommissie en de vorige leider van de controlecommissie. Na lang lid te zijn geweest waren ze erg loyaal aan de Rode Jeugds ‘partijlijn’, en bang van de linkse opposities terughoudendheid om zich daaraan te onderwerpen. De factionalisten schaadden de partij, ondermijnden democratisch centralisme en koesterden een cultuur van wantrouwen.
In de notulen van deze vergadering die wij, het nieuwe bestuur, uiteindelijk op een van de computers op kantoor vonden, schetsten ze een plan om de linkse-oppositie te zuiveren en te verzwakken. Door ons te vergelijken met Dien het Volk, een Noorse maoïstische sekte die berucht was voor entrisme in Rode Jeugd, rechtvaardigden ze het opbouwen van een zaak tegen ons, om ons te laten royeren. Ze gaven elkaar taken, zoals het identificeren van hun eigen achterban en de achterban van de oppositie, het opzoeken van welke statuten ze konden gebruiken om ons te royeren, en het produceren van bewijs dat gebruikt kon worden in de zaak. Een tijdlijn was gemaakt, die het proces tot het nationale congres van 2024 aangaf, dat in april zou worden gehouden.
Het was een vreedzame dag in januari van 2024 toen we opeens bericht kregen van de leider van de controlecommissie. Een ‘bestuur’ binnen de organisatie had het royement van 26 leden voorgesteld, inclusief mijzelf. Wie dit bestuur was, werd ons niet verteld. De aantijging was simpel: we “schaadden de organisatie en braken democratisch centralisme”. Een gemeenschappelijke deler voor de meeste beschuldigden was een link naar het Marxistisch Platform. Voor anderen was er geen duidelijke deler. Voor ons was het duidelijk dat dit kwam van iemand hogerop. We wisten alleen niet wie. De leider van de controlecommissie leek ernstig genoeg. Misschien was het de opgestapte secretaris-generaal? Het werd uiteindelijk duidelijk dat het ‘bestuur’ dat het royement voorstelde een proxy was. Een bestuur van een kleine afdeling in het noorden had het voorstel gedaan. Van de drie bestuursleden stemde twee voor. Niemand van ons wist wie deze mensen waren. De enige connectie die we konden maken was dat het een afdeling was in de provincie Troms, en dat de leider van de Tromse Rode Jeugd de leider van de controlecommissie was. Iemand had ze duidelijk een lijst van 26 mensen gegeven. We wisten alleen niet wie.
Mij leek het geen serieuze bedreiging. Niemand wist wie de aanklagers waren, de lijst van aangeklaagden leek erg willekeurig, we hadden serieuze interne organen voor het afhandelen van dit soort zaken en we hadden brede ondersteuning uit de basis. Anderen waren bezorgder, en discussiërden wie de aanklager was. Was het de leider? Misschien, maar we dachten niet dat ze het initiatief had om echt iets te doen. Te passief, dachten we. De vorige secretaris-generaal, die zojuist was opgestapt? Zij had connecties met het noorden. Echter, de persoon waar ze boos op was was niet een van ons, maar de vicevoorzitter. Misschien was ze een boodschapper, de vrouw-in-het-midden, maar dat leek ons onwaarschijnlijk gezien haar opstappen. De laatste verdachte was onze oude vriend, de leider van de controlecommissie. Ik kende hem niet zo goed, maar de weinige interacties die we hadden gehad waren vriendelijk geweest. Hij was de vriendelijkere van de boel, en hij had ons zojuist gedwongen onze netwerk te reorganiseren omdat hij moeite had met dingen. Was hij echt zo autoritair? We hadden drie verdachten, maar niks om na te gaan. Ik dacht dat als we gewoon eerlijk waren over onze intenties, we alleen maar een formele waarschuwing konden krijgen. De statuten bepalen immers duidelijk dat men in normale gevallen een formele waarschuwing moet krijgen voordat iemand een voorstel tot royement kan doen, anders is het niet mogelijk om jezelf te verdedigen.
Het werd besloten door het bestuur dat de controlecommissie gesteund zou worden door ervaren maar inactieve leden in het behandelen van de zaak, omdat de enige van de oorspronkelijke zes actieve commissieleden onpartijdig werd bevonden. Dat leek mij prima. Ik wist op dat moment niet dat deze tijdelijke commissieleden geselecteerd waren met het expliciete doel om de zuivering zo veel mogelijk legitimiteit te geven. Alle aangeklaagden werden geïnterviewd en gevraagd naar onze kant van het verhaal, in geschreven vorm over email. De zaak zou de volgende maand worden besloten, tijdens de nationale raadsvergadering op 16 februari. We hoorden niks terug tot de ochtend van die vergadering, waar we het voorstel van de commissie kregen. De schorsing van zes leden, en een formele waarschuwing aan een, voor het breken van de statuten die entrisme verboden en voor het breken van democratisch centralisme.
Vijf van ons werden geschorst tijdens die vergadering, die meteen De Møllergataseprocessen werden genoemd. De organisatie was geschokt. Het bestuur had nu nog 2 leden minder. We gaven niet op. Helemaal niet. We gingen direct in beroep bij de lokale beroepscommissie, en we hadden nog steeds steun in het bestuur en bij lokale afdelingen waarvan we wisten dat ze aan onze kant stonden. Een strategie werd uitgezet. Naast het in beroep gaan tegen de beslissing, moesten we ook sympathisanten mobiliseren voor het komende nationale congres.
Wat te doen?
Alles hing af van de beroepscommissie. Hun taak was om een voorstel te doen aan de nationale raad of de zaak afgehandeld moest worden door het nationale congres. We stuurden hen alles wat we hadden, en we moesten door nog een ronde van interviews. Toen moesten we wachten.
De mobilisatie handelde vooral zichzelf af. Men was zwaar tegen de schorsingen. Veel wilden gewoon weggaan bij Rode Jeugd als de schorsingen stand hielden. We moesten gewoon het nieuws verspreiden, maar hoe? We hadden geen toegang tot enig ledenbestand, noch mochten we meedoen aan partijactiviteiten of interne fora. We dachten een tijdje na en besloten uiteindelijk om een email naar alle leden te sturen, met onze verdediging en een link naar een petitie die men kon ondertekenen. Maar we hadden geen emailadressen en ze bemachtigen was lichtelijk moreel twijfelachtig. Was het het risico waard? Zou het onze reputatie schaden? Waarschijnlijk niet als het een grassroots initiatief was. Als een regulier, maar prominent en geliefd lid de email zou sturen, kon niemand zeggen dat we onze schorsing braken en zouden onze handen schoner lijken. De vicevoorzitter, nu aan onze kant, schreef met de hand alle emails op van alle Rode Jeugd leden. Dit werd toen overhandigd aan een regulier lid, die de email op blinde kopie namens ons naar alle leden stuurde. De lijst met emailadressen werd toen verwijderd. We wilden natuurlijk niet in de problemen komen voor het breken van GDPR, maar we werden toch beschuldigd van het breken van privacywetgeving door de rechterflank. Ik had zojuist een vak over informatiebeveiliging afgerond en wist dat we geen wetten braken. Ironisch genoeg was het de leider en partijsecretaris die je kon beschuldigen van het breken van de wet, omdat de data niet goed genoeg beveiligd was.
De controlecomissie was van mening dat het recht op een eerlijke hoorzitting was gehandhaafd, omdat we onze kant van het verhaal konden geven aan hen. Ons de kans geven om te spreken tijdens de nationale raadsvergadering was onnodig, en zelfs ongewild. Dus geen van onze correspondentie werd gepresenteerd bij de nationale raadsvergadering, en heeft het ook niet veel gewicht gekregen in het besluitvormingsproces. Leden van de nationale raad die wij als onze aanhangers beschouwden, werden handelingsonbekwaam verklaard en hun vergaderrechten werden hen ontnomen. Ze waren allemaal genoemd in het oorspronkelijke voorstel tot royement, ook al werden de aanklachten tegen hen allemaal ingetrokken. Dit is hoe ze de schorsingen konden doorvoeren. De vergadering was nog maar net toegestaan om te stemmen door de lage opkomst.
De revolutie zal geteleviseerd worden
De eerste nationale media-aandacht kwam ongeveer een week na de schorsingen. We hebben lang nagedacht hoe we met deze media-aandacht om zouden gaan. Op dit moment hadden we alleen nog maar verdenkingen over wat er gebeurd was, geen bewijs, dus gaven we geen beschuldigingen terug. Voor het eerste artikel gaven we niet eens commentaar. We wilden de aanval in gaan en bereidden een statement voor. De leider wilde geen commentaar geven, en beweerde dat ze niks met de schorsingen te maken had, maar verdedigde uiteindelijk de beslissing.
Maar een dag na de eerste ronde artikelen, brachten ik en andere geschorste leden ons statement uit. Terwijl de eerste artikelen zich alleen hadden gefocust op de schorsingen, met twee van de geschorste bestuursleden zijnde, focuste de tweede ronde artikelen op ons statement. Ons statement onthulde dat de twee geschorsde bestuursleden de positie van leider wilden betwisten. We schilderden een beeld van een interne machtsstrijd, omdat we wisten dat Marxistisch Platform en factionalisme op een gegeven moment genoemd zouden worden. De strategie was daarom om ons te focussen op het feit dat we het leiderschap uitdaagden, en dat het proces als geheel ondemocratisch en onrechtvaardig was. Een waarschuwing krijgen voor het breken van de statuten is een ding; geschorst worden net voor een nationaal congres was een totaal andere zaak. Maar een derde van de nationale raad had de beslissing genomen, twee derde handelingsonbekwaam verklaard omdat ze tot de 26 oorspronkelijk beschuldigden behoorden, en we hadden geen gelegenheid voor een verdedigingshoorzitting gehad.
De tweede ronde van media-aandacht kwam in het midden van maart. 88 leden hadden onze petitie ondertekend om de schorsingen terug te draaien. Onze vicevoorzitter had publiekelijk de beslissing bekritiseerd, bewerende dat het ondemocratisch was en dat hij er tegen was. De leider bleef herhalen wat ze eerder had gezegd: “Het was een democratische beslissing, en terwijl het begrijpelijk is dat velen niet blij zijn, moeten we de democratisch genomen beslissingen respecteren”.
‘Der Prozess’
Uiteindelijk kwam de beroepscommissie tot een conclusie. De zaak was gebouwd op ‘algemene beweringen zonder genoeg bewijs, controversiële interpretaties van uitspraken en bewijsbare feitelijke onjuistheden’, samen met een twijfelachtig strikte interpretatie van de statuten. Hun redenering was dat omdat de statuten nu interne netwerken toestonden, het praktisch mogelijk moest zijn om dit te doen zonder het doel te worden van disciplinaire acties. De controlecommissie die onze zaak behandelde, plaatste veel nadruk op het verschil tussen netwerken en netwerkactiviteiten. Netwerkactiviteit is wat de statuten braken, niet het opzetten of het bestaan van netwerken. De beroepscommissie reageerde hierop door te stellen dat de interpretaties van de controlecommissie het praktisch onmogelijk maakten om deel te nemen aan netwerken zonder ook de statuut te overtreden die entrisme verbood. Zij waren van mening dat het rommelige proces alleen al genoeg onderbouwing was voor nog een hoorzitting tijdens het nationale congres, maar dat stopte hen niet om de andere twijfelachtige aspecten van het originele afhandelen van de zaak te benadrukken, zoals het feit dat er geen goed argument was voor het onbekwaam verklaren van de niet direct getroffen nationale raadsleden tijdens de vergadering.
Om een duidelijk beeld te schetsen van de meningsverschillen, dacht de beroepscommissie dat het het beste was om de interpretatie van de statuten door de controlecommissie te vergelijken met haar eigen interpretatie van de statuten. Hun voorstel aan de nationale raad was om de afhandeling van de zaak tijdens het nationale congres via interpretatie van de statuten te doen. Als het congres het eens was met alternatief 1, de interpretatie van de controlecommissie, dan zouden de schorsingen blijven. Zo niet, en het congres was het eens met alternatief 2, dan zouden de schorsingen worden geannuleerd, want interpretaties van de statuten hebben een retroactief effect. De volgende twee lijsten zijn vertalingen van de lijsten die in het document van de beroepscommissie aan de nationale raad en het nationaal congres zijn gepresenteerd.
Alternatief 1, de interpretatie van de statuten door de controlecommissie, waren als volgt:
- Alle leden van Rode Jeugd moeten worden geïnformeerd en uitgenodigd voor interne netwerken.
- Alle meningsverschillen die in interne netwerken worden geuit, moeten hogerop worden gebracht.
- Netwerken kunnen niet gebruikt worden om samen acties voor te bereiden in formele partijorganen met het doel om beslissingen te beïnvloeden.
- Netwerk initiatiefnemers hebben de verantwoordelijkheid om gesprekken te modereren binnen het netwerk, en kunnen verantwoordelijk gehouden worden voor statements die niet verwijderd of teruggetrokken worden.
- Netwerk initiatiefnemers hebben de verantwoordelijkheid dat alleen Rode Jeugdleden toegang hebben tot netwerken.
- Leden actief in netwerken hebben de verantwoordelijkheid om geen aanvallende taal tegen tegenstanders buiten het netwerk te gebruiken, en moeten zich houden aan dezelfde standaard voor discussie als in andere delen van de organisatie.
- Netwerkdeelnemers kunnen niet gebonden worden in beslissingen, noch kunnen zij leden sanctioneren die stemmen tegen de wil van andere leden van het netwerk.
Alternatief 2, de interpretatie van de beroepscommissie, was als volgt:
- Netwerken moeten open staan voor alle actieve leden van Rode Jeugd.
- Discussies binnen een netwerk kunnen niet discussies in hogere interne organen waar leden toegang toe hebben vervangen, voordat beslissingen genomen worden.
- Discussies binnen netwerken moeten een eerlijke en vriendelijke toon bewaren.
- Netwerkdeelnemers kunnen niet gebonden worden aan beslissingen.
De Nationale Raad, die niet langer handelingsonbekwaam was, gaf haar goedkeuring voor het voorleggen van de zaak aan het Nationaal Congres. Het zou als eerst afgehandeld worden, voor de rest van de agenda. Er was een poging om de toespraak van de leider eerst te hebben, maar dit faalde. Het was duidelijk dat ze de zaak wilden vertroebelen voordat de zaak zou worden behandeld. Maar voor het congres plaats kon vinden, moesten we onze veiligheidsgordel vastmaken voor een derde rit op het mediacarrousel. Deze keer waren groepschats gelekt, en alles werd uitgezonden naar het publiek. Het oude principe van alles intern behandelen was niet langer belangrijk voor hen. Een teken van wanhoop.
Revolutie
Minder dan een week voordat het congres plaats zou vinden, werden twee nieuwe artikelen gepubliceerd, exclusief aan media van de Rode Partij. Het eerste artikel was over hoe de leider bezorgd was over een potentiële coup in Rode Jeugd tijdens het aankomende nationale congres. Een geheime factie, waarvan wij beschuldigd waren als leden, was aan het samenzweren, en had al jaren samengezworen. Dat is waarom ze als eerste haar speech wilde houden. Toen de nationale raad dat voorstel neerschoot, volgde een tweede artikel, met aanvullend commentaar van de leider van de controlecommissie en de vicevoorzitter. Intern waren de spanningen ongekend hoog. Op sociale media waren mensen aan het lachen, en vroegen zich af hoe een communistische jeugdorganisatie het slachtoffer kon zijn van een potentiële communistische coup.
Ons plan voor het congres om in de lobby te wachten tot onze zaak was afgehandeld. Als de schorsingen werden teruggedraaid, zouden we observatierechten aanvragen. Zo niet, nou… Gelukkig voor ons, was het congres positiever dan we hadden verwacht. De schorsingen werden teruggedraaid met ¾ meerderheid, gevolgd door de speech van de leider. Een speech die deed terugdenken aan Amerikaanse McCarthyisme, die waarschuwde aan de delegaten dat als wij wonnen, de echte Rode Jeugd dood en begraven zou zijn. Zichzelf uit het graf opgravend zou een gereanimeerd lijk, geleid door de geheime factie Communistische Eenheid, haar plaats innemen.
Ik zal je de details van het drama op het congres sparen. Veel ervan was hetzelfde drama als dat ik al heb opgeschreven, gewoon in de context van het congres. Uiteindelijk wonnen we, met ⅔ van de stemmen van de delegaten op het congres voor ons voorstel van een nieuw bestuur. Gevolgd door een vierde, en later nog een vijfde, mediacyclus. De vleugel loyaal aan de vorige leider had plannen om een concurrerende jeugdorganisatie op te zetten, met expliciet als doel om Rode Jeugd te vervangen als de jeugdpartij van de Rode Partij. Een plan dat gedoemd was om te falen, omdat het niet hun eigen incompetentie en algemene sociale onvriendelijkheid in acht nam. De vorige leider had al een baantje op het oog, als adviseur aan de parlementsfractie van de Rode Partij. Een baantje dat ze eerder al had gehad, voordat ze de leider van de Rode Jeugd werd. De andere waren vooral jongere nobodies, en mensen zo ‘oud’ dat het gek was voor hen zou zijn om een hele nieuwe jeugdorganisatie op te zetten. Veel van hen waren al geëngageerd met activiteiten van de Rode Partij, en sommigen hadden al posities in hun lokale Rode Partij afdeling. Het resultaat was dat hun strategie veranderde in het opzetten van een intern jeugdnetwerk binnen de Rode Partij. Het lukte ze om een lokale netwerk op te zetten in Bergen, genaamd Jonge Rode Gemeenschap, voordat het mislukte. De enige persoon die dit lokale netwerk nu kartrekt, praat nu over opnieuw lid worden van Rode Jeugd, zodat ze mee kunnen doen aan de aankomende schoolverkiezingen.
Vandaag de dag heeft Rode Jeugd haar ondemocratische verleden overwonnen. De boeien van de statuten zijn gebroken, en leden genieten van een democratischere jeugdorganisatie, met factierecht en duidelijke, communistische, principes. Onze partijstructuren hebben nog steed hervormingen nodig, maar ze worden niet langer gebruikt als instrument van onderdrukking. Ondanks dat onze moederpartij nog steeds haar voormalige, redelijk reformistische pad beloopt, is ons doel voor de Rode Jeugd om als schijnend baken van de socialistische toekomst te dienen, een reflectie van de maatschappij waar we voor vechten. Op termijn hopen we ook in de Rode Partij een vlammetje aan te steken, zodat de partij een vernieuwde stem kan vinden ter ondersteuning van de radicale klassenstrijd en revolutionaire marxistische politiek.
“De traditie van alle dode geslachten drukt als een zware last op de hersenen van de levenden.”
― Karl Marx, De Achttiende Brumaire van Louis Bonaparte
