De internationale communistische beweging zou als concessie moeten eisen dat burgerlijke regeringen de 30 grootste Trotskistische internationales en hun afdelingen verbieden, zo stelt Sterre Wichelaar. Zij zegt dat enkel dit zou kunnen leiden tot een nieuw opleven van de nalatenschap van de revolutionair Lev Trotski.
Er zijn ongeveer 30 Trotskistische internationales met relevante afdelingen ergens op de wereld. Daarvan hebben er zestien een groot genoege afdeling ergens in het westen om in het Engels of Nederlands een wikipediapagina te verdienen. Dit zijn te veel internationales. 30 internationales is ronduit decadent. De Macnairisten/Partijisten hebben niet eens één internationale, en de Trotskisten krijgen er 30. Dat is gewoon niet eerlijk. Er is maar één internationale werkende klasse, en maar één Lev Trotski. Het spreekt ook voor zich dat deze maar één internationale vergt. Deze verenigingen houden zichzelf in stand lang nadat hun nut verbruikt is, zelfs nadat hun redenen tot splitsen niet langer relevant zijn.
Hoe komen we uit deze slop? Hoe zien we door de Trotskibomen het Trotskibos? We verbieden alle bestaande Trotskistische groepen en dwingen ze opnieuw te beginnen. Wellicht is het ook noodzakelijk om al hun internationale leiding op te sluiten. In de paniek van het verbod op hun verenigingen zullen de Trotskisten gedwongen zijn terug te vallen op hun instinct. Het instinct van de Trotskist zal ze leiden tot intrede in andere socialistische verenigingen. Daar zullen ze op zoek gaan naar andere Trotskisten om een internationale mee te vormen (hun tweede instinct). Zonder de lading van dat ze van verschillende internationales komen zal de mogelijkheid tot menselijke verbinding weer ontstaan. Ze zullen erachter komen dat kletsen over het overgangsprogramma, de eerste vier congressen van de derde internationale en hun hekel aan Tony Cliff een heuse band schept. Wat volgt? Één internationale.
Welnu is er een inhoudelijk probleem. De Trotskisten zullen deze nieuwe internationale wederom inrichten op een interpretatie van internationaal democratisch centralisme waarbij de grootste afdeling in de praktijk beleid dicteert voor alle andere afdelingen. Enige centrale internationale coördinatie is natuurlijk noodzakelijk. We moeten ook internationaal een goede basis van eenheid hanteren. De RCI is bijvoorbeeld van de ISA afgesplitst omdat Ted Grant (de toenmalig leider van de RCI, die door de RCI later ook eruit gewerkt is) de ISA wilde verplichten in de PvdA te werken. Dit is bizar, en heeft geleid tot de afbraak van zowel RCI als ISA, die zelfs gezamenlijk niet zo relevant zijn als ze als CWI ooit samen waren. Deze basis van eenheid leidt enkel tot splitsing na splitsing. Hopelijk dat het samenkomen na het traumatisch opbreken van hun internationale beweging tot deze reflectie kan leiden bij de Trotskisten.
Wellicht dat Trotski zou spugen op deze nieuwe, lossere, basis van eenheid. Maar met één internationale, mét slagkracht (vooral in Zuid-Amerika, maar goed), zou het Trotskisme, de nalatenschap van leider van de Sovjet van Petrograd, de leider het rode leger en tot midden jaren 20 voor veel Russen het gezicht van de bevrijding, niet langer een grapje zijn voor links, maar een serieuze speler waar zij, en kapitaal, rekening mee moet houden.
Wat betekent dat voor ons?
Dit zou voor ROOD en de Socialisten concreet betekenen dat we moeten pleiten voor een verbod op “Revolutionaire Communisten” (Nederlandse afdeling van de RCI, afsplitsing van de CWI, afsplitsing van de originele Vierde Internationale), “Socialistisch Alternatief” (recent afgesplitst van de ISA (omdat ze, anders dan de naam SA impliceert, tegen seksueel misbruik zijn) wat een afsplitsing is van de CWI, wat een afsplitsing is van de originele Vierde Internationale), en “Socialistische Alternatieve Politiek”, beter bekend als “Alternatief voor Socialistische Politiek” (Nederlandse afdeling van de Vierde Internationale, wat een fusie is van twee afsplitsingen van de originele Vierde Internationale). Niet uit enige negatieve gevoelens, maar voor hun eigen bestwil.
Een argument tegen burgerlijke regeringen, zoals de Nederlandse, de macht geven verenigingsrecht in te perken is omdat het ook gebruikt kan worden tegen communisten of de arbeidersbeweging. Die kritiek gaat in dit geval niet op want dat is hier dus expliciet de bedoeling.
Als post-Trotskisten zijn de Internationale Socialisten uitgezonderd van dit verbod. Daarnaast hanteert de IST (een afsplitsing van de originele Vierde Internationale), de internationale waar Internationale Socialisten bij zit, niet dezelfde interpretatie van het democratisch centralisme op internationaal niveau dat leidt tot deze hoeveelheid splits. Ze zijn daarom inhoudelijk veiliggesteld van mijn reden tot verbod. Hoewel op nationaal niveau natuurlijk dezelfde vraag bestaat als voor de Trotskistische internationales:
Hoeveel arbeidersklassen zijn er in Nederland?
